Voor Bradley
Lieve Bradley,
6 maanden zijn verstreken sinds je moest vertrekken, 6 maanden van verdriet, 6 maanden van rouw.
De wereld draait nog steeds door, maar hier blijf ik, gevangen in dit verdriet
Zal het leven ooit nog hetzelfde voelen? Ik kijk door je spullen en kan ze niet loslaten.
Ik zal je liefde elke dag met me meedragen, ik zal je missen Bradley, en op elke manier van je houden. Maar wat gebeurt er nu, terwijl de dagen in de nacht veranderen, wanneer ik nog steeds verlang naar je aanwezigheid, je troost, je licht?
Woorden zijn slechts een herhaling en zo ontoereikend. Mijn gemis is ontzettend zwaar.
Waar ik voor die tijd vol liefde en dankbaarheid naar je foto’s kon kijken, voel ik nu enkel pijn. De pijn is zo scherp Bradley, de momenten volgen elkaar ook snel op, waardoor ik nog weinig adem krijg.
Mijn hoofd geeft me weinig pauze van de realiteit. Ik kruip in de stoel en laat de dagen voorbijgaan. Mijn enige doel is je broer, de juiste dingen doen voor hem. Daar stopt het.
Ik begrijp niets meer. Ik begrijp niet hoe het leven verder moet. Ik begrijp niet hoe wij verder moeten. Er is zoveel verdriet, kou en geen vrolijkheid. Het leven lijkt leeg zonder jou.
Ik kijk naar foto’s waar we knuffelden. Ik was jouw veilige plekje. Je vertrouwde me voor 100%. Je legde je leven in mijn handen. Bij mij kreeg je liefde en warmte. Ik vocht voor jou. Ik beloofde jou dat alles goed kwam. Ik koester deze foto’s enorm, maar tegelijkertijd zijn deze een bron van scherp verdriet.
Ik besef dat ik je niet heb kunnen redden. Je voelde je veilig bij mij, maar dat bleek onterecht. Je was niet veilig. Ik liet je los. Ik liet je sterven. En dan liet ik je alleen, want we stierven niet samen. Hoe kan ik dit ooit aanvaarden Bradley? Ik begrijp het niet.
Oneindig geliefd, oneindig gemist, lieve Bradley.
Moeder van Bradley
