Mijn zoon is drie jaar geleden overleden, en toen mijn vrouw een jaar geleden plotseling overleed, wist ik dat ik mentaal in de toekomst in de problemen zou komen (fysiek was dit al het geval). Dit heeft mijn huisarts zeer goed opgepakt en voor mij op korte termijn een afspraak gemaakt met een GGZ verpleegkundige in zijn praktijk. Deze laatste heeft mij attent gemaakt op het Inloophuis Rouw.

Meteen een afspraak gemaakt en ook daar werd het adequaat opgepakt. De eerste paar keren kwam Trudy gewoon bij mij thuis, wat heel plezierig was, want je blijft in je eigen omgeving. De georganiseerde lotgenotenavonden zijn niets voor mij daar ik plotsdoof ben en alleen een hoop lawaai hoor. De een-op-een gesprekken gingen gewoon door, maar nu in het pand van Vaart Welzijn, omdat ik het zonde vind van de reistijd die de vrijwilligers kwijt zijn. Onderwijl gingen de gesprekken met de GGZ-verpleegkundige gewoon door. Het zijn tenslotte twee disciplines over hetzelfde onderwerp: Hoe verwerk ik beide verliezen in mijn koppie.

Vanaf de eerste minuut voelden de gesprekken met Trudy goed. Ik vind dit zeer belangrijk, want je geeft de ander inkijk van wat er in je bovenkamer omgaat. Dat er geregeld een zakdoek aan te pas moest komen vond ik niet erg, je emoties moet je ook kwijt. Niet dat de gesprekken de hele tijd beladen waren, er zijn ook wel vrolijke onderwerpen aan de orde gekomen. Bijvoorbeeld je fijne herinneringen.

Deze mix van gesprekken helpen mij het best, maar dat is voor een ieder verschillend. Ik ben erg blij dat ik met het Inloophuis Rouw in aanraking ben gekomen, het heeft mij in een jaar gebracht waar ik nu ben; ik zie weer licht aan het eind van de tunnel. Ik zit nu in de afbouwende fase.

Trudy, heel hartelijk bedankt voor de fijne, open, maar toch professionele gesprekken met een traan en af en toe een (glim)lach. Zoals afgesproken hoop ik af en toe nog iets terug te kunnen doen. Trudy, Farunka en de andere vrijwilligers; JULLIE DOEN GOED WERK!